Fire

آری، آری ، زندگی زیباست زندگی آتشگهی دیرنده پا برجاست گر بیفروزیش، رقص شعله اش در هر کران پیداست ورنه، خاموش است وخاموشی گناه ماست سیاوش کسرایی / / / / / Life is like fire, can burns forever. If we turn it on we can see flame dances from far away, other wise its dark and thats our fault.

روبروی آیینه می ایستد. اطاق خوابش همچنان به هم ریخته است. یک تخت دو نفره که فرو رفتگی
بالش ها، هنوز رد حضور دو انسان را بر روی آن نمایان می کند. هوا ابری است. پرده ی اتاق در نور خاکستری رنگ آسمان غرق شده است. سکوتی غمزده، سودابه را در تفکراتش فرو می برد که نمی داند از کجا سرچشمه گرفته اند. اما می خواهد بیشتر فکر کند. هر چند برایش دردناک است.
چشمش به قاب عکسی می افتد که فرهاد او را در آغوش فشرده است. عکسی کوچک با قابی چوبی در کنار لوازم آرایشش. عکس، خاطرات شیرین زندگی را به یادش می آورد.
موهای آشفته خود را شانه ای می زند. به رنگ لاک های دستش نگاهی می کند. هنوز براق اند و تازه. صورتی ملایم، همانی که فرهاد دوست داشت.
با خود لحظه ای اندیشید، چرا هر قدر بیشتر مطابق میل فرهاد زندگی می کند، اما فاصله میان آنها بیشتر می شود. او حالا کجای زندگی اش است و خودش کجای زندگی او؟
آسمان غرشی می کند. به تختخواب و جای خواب فرهاد نگاهی دوباره می اندازد. پس از پنج سال زندگی، نقشش چیست؟

صحبت های سمیه را به یاد می آورد. آخرین باری که او را دیده بود، تقریبا یک هفته پیش.
وقتی که خودش از سمیه خواسته بود تا در خرید مانتو، کنارش باشد. اما به یاد نمی آورد که چطور صحبت به آنجا کشیده شده بود. حالا که فکر می کند بند بند صحبت ها را می تواند به خاطر بیاورد.

- می دانی فاحشه ها چه جوری زندگی می کنن؟

- برو گمشو مسخره. فاحشه ها زندگی نمی کنن که

- پس چه کار می کنن؟

- بردگی.

خودش نفهمید که چه می گوید. اما سمیه وقتی داشت با دور دادن جا لباسی وسط مغازه، مانتو برایش انتخاب می کرد، سرش را جلو برد و نزدیک گوشش گفت:

- من خیلی ها رو می شناسم که بردگی شوهراشونو می کنن

سودابه لحظه ای درنگ کرد و بی اختیار گفت

- یعنی می خوای بگی اونا با فاحشه ها، هیچ فرقی ندارن

صدای دوباره ی غرش ابر، آسمان فکرش را به هم ریخت. دوباره به اتاقش خیره شد. در کنار میز آرایشش، یک تراول چک 20 هزار تومانی دید. کار همیشگی فرهاد بود. تقریبا اول هر هفته یا پول نقد یا چک مسافرتی کنار میز آرایشش می گذاشت و صبح بدون آنکه او را از خواب بپرداند از خانه بیرون می رفت. همه چیز بوی تکرار می داد. ماه ها گذشته بود و او هیچ چیزی از فرهاد نشنیده بود که بتواند احساسش را نسبت به خودش بداند. حتی در نزدیک ترین رابطه ها. بدنش را ور انداز کرد. همه چیز باب میل فرهاد بود. از آرایشش تا لاغر نگه داشتن بدنش.
سودابه آن روز حرف های سمیه را جدی نگرفت و فکر می کرد به خاطر مشاوره های خانواده ای که به بیمارانش می دهد، دچار برداشت های غرض ورزانه شده است. ولی نه، انگار او هم جزیی از خیلی هایی بود که سمیه از آنها حرف می زد. حس بدی به او دست داد. دوست داشت از این فکر خلاص شود و به جنبه های خوب زندگی اش فکر کند

دوباره خودش را در آیینه دید. چشمانش بی حس و نگاهش بی عمق و حتی صورتش هم برای خودش تکراری بود. انگار هیچ وسیله ی آرایشی، دیگر نمی توانست او را متقاعد کند، که می تواند در خود دگرگونی بیافریند. اما برای که باید این کار را انجام می داد؟
.
.
.
ساعت 9 شب، صدای پیچش کلید در ورودی آپارتمان را می شنود. فرهاد است. سودابه سلام می کند و او هم سری تکان می دهد. شام در سکوت دو نفره سپری می شود. سودابه تنها صدایی که می شنود، ترانه ای است که از ماهواره پخش می شود. ظر ف ها جمع می شوند. او به اتاق خواب می رود و فرهاد جلوی تلویزیون نشسته است تا برنامه های ماهواره را ببیند. هنوز در قاب کوجک اتاقش، در زیر نور ملایم چراغ خواب، خودش و فرهاد را می بیند که درآغوش هم لبخند می زنند.
صدای تلویزیون قطع می شود. فرهاد در اتاق خواب را باز می کند. در سکوت کنارش دراز می کشد. سودابه احساس می کند دست ها و نفس ها دیگر غریبه اند. احساس می کند، بدنش به مانند تکه ابزاری است که باید وظیفه اش را انجام دهد، باید در اختیار صاحب کارش قرار گیرد. مثل یک آچار فرانسه یا یک پیچ گوشتی در دستان یک مکانیک. دیگر هیچ احساس در بدنش نیست. گویی تمام توانش به تحلیل رفته اند. نگاهش را نمی تواند از قاب عکسش بدزدد. حس تحقیر بدی به او دست می دهد، نمی تواند ادامه دهنده ی رابطه ای یک طرفه باشد. برای اولین بار از او می خواهد تمامش کند. اما فرهاد پاسخش را نمی دهد و به کارش ادامه می دهد. صدایش را بلند تر می کند

-فرهاد، فرهاد، بسه دیگه. تورو خدا تمومش کن. من نمی تونم

اما انگار با دیوار صحبت می کند و التماس هایش چند باره تکرار می شود. فرهاد آنقدر ادامه می دهد تا ارگاسم شود. پس از لحظه ای درنگ، کنارش دراز می کشد. اما حالا پشتش را به او می کند و پتو را روی سرش می کشد. سودابه حتی بر نمی گردد تا فرهاد را ببیند. سرش را از او بر می گرداند و باز همان قاب عکس لعنتی جلوی چشمانش است. سودابه و فرهاد، لبخند زنان در شب عروسی.


بعد از پنج سال زندگی قانونی و شرعی، اما نمی تواند خود را از پاسخ به این سئوال، برهاند که:
«فاصله ی زندگی او با فاحشه ها، چقدر است؟»




زنستان


ایمان مظفری







لطفا نظراتتون رو حتما بنويسيد



۱-
آیا اگر مرد هستید تا حالا چنین رفتاری با " آشنایی" داشتید؟ تا حالا چنین حسی را داشتید؟

۲-
تا حالا شده فکر کنید رفتاری که بر حساب " ناز کردن" طرف مقابل میگذارید ، چنین اثری می تواند روی آن زن بگذارد؟

۳-
برای اینکه چنین حسی دست نده، آیا لازمه که در تخت از دوستت دارم هایی استفاده کنیم که باورشون نداریم؟


۴-
چه عاملی سبب می شود که کار به اینجا برسه؟

۵-
اينجا زن را تقصير کار می دانید ؟ اگر می دانید کدامین قسمت؟

۶-
اگر مردی نداند چگونه رفتاری رو در تخت داشته باشه ، می تونيم زن را فا...ه بناميم؟

۷-
بعد از کنار طرفتون برخواستن، در این رابطه باهاش صحبت میکنید؟ یا صحبت همه لذت را از بین میبره؟

۸-
اگر شما از حرکت خاصی خیلی خوشتون بياد و طرف مقابل ممانعت کنه، چه رفتاری پيش می گيريد؟ ( از خيرش می گذريد؟ قانع می کنييد ؟ تلافيش رو جای ديگر در مياريد؟ )